'Ze was op van de stress'

Ilse Zaal, arts voor verstandelijk gehandicapten en kaderarts palliatieve zorg in opleiding, is afgereisd naar het Hongaarse dorp Beregsurány. Als vrijwilliger biedt zij daar voor tien dagen eerstelijnszorg aan vluchtelingen. Ze verblijft in een tijdelijke hulppost, die staat op zo’n anderhalve kilometer van de Oekraïnse grens. Haar reis is een avontuur, bijzonder en ook spannend. Want wat treft Ilse aan? Hoe kan zij van betekenis zijn? Ilse geeft driemaal een persoonlijk inkijkje in haar dagboek. Lees hier haar eerste verhaal.

Beregsurány is normaal gesproken een vredig plattelandsdorp met zo’n 630 inwoners. Een dorpje zoals er in het oosten van Hongarije zoveel van zijn. In het piepkleine centrum is in een oud schoolgebouw en gemeentehuis een provisorisch opvangcentrum ingericht voor vluchtelingen uit Oekraïne. Verzorgd door de Hongaarse vrijwilligersorganisatie MedSpot. De vluchtelingen zijn veelal op weg naar Boedapest. Of nog verder, naar het westen. Ze krijgen hier gratis eten, een bed en zo nodig ook spullen zoals kleren, zeep of maandverband. Veel dorpelingen helpen vrijwillig mee in deze opvang. Ze halen de vluchtelingen op vanaf de grens, werken als tolk of zorgen voor de maaltijden.

Ilse samen met een verpleegkundige en twee coördinatoren

Te arm om paracetamol te kopen

Naast oorlogsvluchtelingen, is hier ook een stroom vluchtelingen die vlak over de grens in Oekraïne verblijven. Dit is een bijzonder arm gebied waar op dit moment geen gevechten plaats vinden. Mensen uit deze extreem arme gemeenschappen hebben geen toegang tot basale medische zorg zoals bijvoorbeeld vaccinaties. Ze komen naar Beregsurány voor medische zorg, wat eten of spullen die ze niet kunnen kopen.  Ze zijn echter niet gewend om te reizen en verlaten Oekraïne veelal zonder documenten niet wetende dat ze zonder paspoort niet terug kunnen.
 

Ilse aan het werk in het opvangcentrum

En zo verscheen op mijn spreekuur een jonge vrouw van 22 jaar met een twee weken oude baby. Ze was even flauw gevallen, wat niet uitzonderlijk is in de huidige temperaturen van ruim boven de 35 graden. Toen ze bijgekomen was, vertelde ze dat ze ontzettende hoofdpijn had. Verder vertelde ze, met behulp van een tolk, dat ze al dagen niet kon slapen, eten of drinken. Toen ik haar vroeg waarom dat allemaal niet lukte, begon ze onbedaarlijk te huilen. Op haar mobiele telefoon liet ze me een foto zien van haar overleden moeder. Ze had niet bij het sterfbed kunnen zijn en ze wilde terug naar Oekraïne om op z’n minst de begrafenis bij te wonen. Maar haar dochtertje had geen geboortecertificaat, dus zij mocht de grens niet over. Er was contact gelegd met de ambassade en het wachten was op dat geboortecertificaat. Maar niemand wist hoe lang dat nog zou gaan duren… Ze was op van de stress. Dat was ook de reden dat ze niet at en inmiddels ook al een paar nachten niet had kunnen slapen.
 

Ik luisterde naar haar verhaal en probeerde zo goed en kwaad als dat gaat via een tolk, mijn medeleven te tonen. Voor haar hoofdpijn gaf ik paracetamol, waar ze dankbaar voor was aangezien ze te arm was om dat te kunnen kopen. Ze verliet de spreekkamer, met haar dochtertje vredig slapend in haar armen.

Twee dagen later zag ik haar weer. Haar moeder was de dag daarvoor begraven…