Dit rapport onderzoekt de impliciete kennis ("tacit knowledge") die ontstaat in de relatie tussen zorgontvangers met ernstige meervoudige beperkingen (EMB) en hun zorgverleners. Het gaat hierbij om kennis die vaak moeilijk te verwoorden is, zoals het herkennen van subtiele, individuele signalen van EMB-cliënten. Deze kennis is essentieel om goed in te spelen op de behoeften en het welzijn van EMB-patiënten.

De studie laat zien dat tacit knowledge wordt opgebouwd door langdurige, intensieve interactie. Er zijn verschillende fasen in dit leerproces, van experimenteren en fouten maken tot het ontwikkelen van een diepere gevoeligheid voor de unieke signalen van de zorgontvanger. Dit zorgt voor meer zelfvertrouwen bij de zorgverlener en een soepele uitvoering van zorgtaken. Tacit knowledge blijkt lastig overdraagbaar door het persoonlijke karakter en de wederzijdse afhankelijkheid tussen zorgverlener en zorgontvanger.

Het rapport pleit voor meer erkenning van deze kennis in professionele zorginstellingen. Observatie, begeleiding door ervaren zorgverleners en een omgeving waarin zorgverleners ruimte krijgen voor experimenteren, kunnen de ontwikkeling van deze kennis ondersteunen. Tot slot benadrukt het rapport dat reflectie belangrijk is om blinde vlekken in routines op te sporen en zo de zorgkwaliteit verder te verbeteren.